Heel vroeger, toen mijn vader nog een bordeauxrode Fiat 124 (met het kenteken 19-13-PL) reed, is het begonnen. Tenminste, dat denk ik op basis van wat ik me kan herinneren. Waar ik het over heb? Over kentekenpraat! Dit is mijn term voor het maken van woorden op basis van kentekencombinaties.
Taalgevoel aanwakkeren
Kentekenpraat werkt heel simpel. Ik ben er zeker van dat iedereen het wel eens heeft gedaan. Voor kinderen is het een mooi spelletje om hun creativiteit te prikkelen, hun taalgevoel aan te wakkeren en hun woordenschat uit te breiden. Uiteraard laat je de getallen weg. Daar kun je geen woorden mee vormen. Daarna voeg je klinkers toe voor, tussen en na de medeklinkers die je op de kentekenplaat ziet staan. Op deze manier kun je woorden vormen. Het leukste is als je er een competitief element aan toevoegt. Wie het snelste een woord heeft bedacht, scoort een punt. Bonuspunten voor moeilijke woorden!
Kever met een eigen stem
Het kenteken van mijn allereerste auto – een knaloranje Volkswagen Kever uit 1973 – was 08-76-VX. Op het eerste gezicht een lastige opgave om hier een woord van te maken. Totdat je de sleutel in het contactslot steekt en de auto start. Het specifieke luchtgekoelde motorgeluid geeft de Kever immers zijn eigen stem. Dan wordt VX al snel VoX, stem dus, maar dan in het Latijn.
Taalnazi’s en zuigzoenen
In mijn automobiele historie kon ik met de kentekens van mijn eigen auto’s al de volgende woorden maken: TReND, RoDe ZuS, JuDo ZaaL en STeP. Maar als je je ogen goed de kost geeft, dan zie je veel meer bijzondere combinaties. Wat denk je van: LieFJe, HoFJe, TaaL NaZi, RijKe Pa, SeNieL, LoPeN, RaDijS, DReuN, PoeFJeS, ZuiG ZoeN, XeNoS, KaRaaT, RoeST, PReT, PReuTS, FiGaRo, JoNG, NeGeN. Het blijft leuk, toch? Dan is het toch maar goed dat we in Nederland niet zelf onze kentekens mogen uitzoeken. In de ons omringende landen mag dat wel. Het kost wat, maar dan heb je ook wat: BIG bijvoorbeeld, als je een kleine Smart rijdt!
Oranje monster uit 1973
Even terugkomend op mijn oranje monster uit 1973; daar zat zo‘n mooie, diepblauwe plaat op, met witte – luxe – letters. Een mooie kleurencombinatie, al zeg ik het zelf. Die blauwe platen zie je tegenwoordig steeds minder. Wat mij de laatste tijd enorm opvalt, is dat er kleur- en tintverschillen zitten in onze gele platen. Sommige zijn eigeel, andere neigen naar een lichtere tint. Geen idee hoe dat komt. Maar ga er maar eens op letten. Je ziet het vanzelf. En wellicht een tip: ook hier kun je een spelletje van maken!
